Hangisi zor acaba, işe gidiyor olmak mı yoksa evde kalmak mı??
Doğrusu bir süredir Ada ile yaşadığımız sorun bu: "anne işe gitme, baba gitsin" diyor. Nasıl da ve nerden aklı erip de daha 2,5 yaşında olmayan velet bunu söylüyo bilemiyorum, mutlaka bir yerlerden bilgi bombardımanı , duyuyor. Her sabah abla gelince bir kıyamet, "gelmesin".. Soruyoruz, "ben işe gidince abla sana bakıcak o olmazsa sana kim bakar", Ada cevap veriyor "sen bak"..Çok kolay ve basit bir denklem değil mi?? Kahvaltıyı veririken abla gelip de eğer ben hazırlanmak için kalkarsam, daha da büyük bir tiyatro oynanıyor.. O nedenle bu aralar benim mesai 10 da başlaıyor.Mümkün olduğunca biraz zaman ayırıyorum Adaya ve ondan sonra zor da olsa bir ayrılık faslı yaşıyorum.. Asansöre binince ne kadar kötü olduğumu anlatamam ama sanırım bu tüm işe giden annelerin hissettiği ortak bir duygudur. Şİmdi okul faslı başladı, gidinceye kadar bize kök söktürüyor, gitmeyelim, giyinmeyel,m v.s. Biz de artık söylemiyoruz, hep birlikte çıkıcaz diyoruz ve hazırlık başlıyor.. Okula girince , arkasını dönüp bana bakmıyor bile, çok komik değil mi? Hadi güle güle ben gidiyorum filan yok... Ama evden anne işe çıkarken oynanan dram sahnelemeye değer...Fakat okula gidiyor olmak bana da iyi geliyor, oradaki uzman kişilerle sohbet etme ve fikir alma şansım oluyor ki gerçekten beni çok rahatlatıyor... Bir üçüncü ve profesyonel göz her zaman lazım...
